Некогда фараоном в Египте был добрый бог по имени Осирис. На смуглом лице сверкали большие, тёмные глаза, а волосы были блестящими и чёрными, как плодородная земля. Осирис научил людей выращивать зерно и виноград, печь хлеб. Младший брат Осириса был бог пустыни и песчаных бурь. Звали его Сет. У него были маленькие, злые глаза, рыжие волосы, которые напоминали пески пустыни. Он очень завидовал Осирису и решил погубить его. Однажды Сет явился во дворец на пир. Его слуги принесли большой, роскошный деревянный гроб. «Этот гроб достанется тому, кому он придётся впору,» - сказал Сет. Гостей не удивил подарок. Египтяне заранее готовились к загробной жизни. Один за другим гости ложились в гроб, но он был слишком велик для них. Наконец настала очередь Осириса. Едва он лёг в деревянный ящик, Слуги Сета захлопнули крышку. Они подняли гроб с телом Осириса, принесли его наберег Нила и бросили в воду. Горько плакала верная жена Осириса – богиня Исида. Пряталась она от Сета в густых зарослях на берегу Нила и нянчила там младенца Гора – маленького сына Осириса. Вырос бог Гор и отомстил коварному Сету за смерть отца. Вступил с ним в единоборство и победил бога пустыни. Долго разыскивала Исида тело мужа. Найдя, вдохнула в него жизнь. Бог Осирис воскрес, но не захотел остаться на земле. Он передал власть над людьми сыну Гору, а сам стал править в царстве мёртвых. 
 
 
 
 
Մի ժամանակ Օսիրիս անունով մի բարի աստված Եգիպտոսի փարավոնն էրԹուխ դեմքիվրա փայլում էին մուգխոշոր աչքերըիսկ մազերը սև ու փայլուն էինինչպես պարարտհողըՕսիրիսը մարդկանց սովորեցրեց աճեցնել ցորեն և խաղողթխել հաց:
Օսիրիսի կրտսեր եղբայրը անապատի և ավազային փոթորիկների աստվածն էրՆրա անունըՍեթ էրՆա ուներ փոքրչար աչքերշիկահեր մազերորոնք հիշեցնում էին անապատիավազըՆա շատ էր նախանձում Օսիրիսին և որոշում է ոչնչացնել նրանՄԻ անգամ Սեթըեկավ պալատ խնջույքիՆրա ծառաներեը բերեցին մի մեծ շքեղ դագաղ.<<այս դագաղը նրահամար էում չափերով հարմար կլինի>> ,- ասաց Սեթը:
Հյորերին չզարմացրեց նվերըԵգիպտացիները նախորոք էին պատրաստվում հանդերձյալկյանքինՄեկը մյուսի ետևից հյուրերը պարկում էին դագաղի մեջբայց այն շատ մեծ էրնրանց համարՎերջապես հասավ Օսիրիսի հերթըՆա դեռ նոր էր հասցրել պարկել փայտեարկղի մեջՍեթի ծառաները փակեցին այնՆրանք բարձրացրեցին Օսիրիսի մարմնովդագաղը բերեցին Նիլ գետի ափը և գցեցին ջուրըՕսիրիսի կինըԱստվածուհի Իսիդանաղիողորմ լալիս էր:
Աստվածուհին Սեթից թաքնվում էր խիտ ցանքերում և մեցացնում էր իր փոքրիկ Գոռին`Օսիրիսի փոքրիկ որդունՄեծացավ Գոռ աստվածը և վրեժխնդիր եղավ իր հոր մահվանհամար վայրաք ՍեթիցՆա նրա հետ կռվի մեջ մտավ և հաղթեց անապատի աստծուն:Իսիդան շատ էր երկար էր փնտրում ամուսնու մարմինըՀենց որ գտավ կյանք տվեց նրան:Օսիրիսը հարություն առավբայց չցանկացավ մնալ երկրի վրաՆա Գոռին տվեց մարդկանցկառավարելու իշխանությունըիսկ ինքը թագավորեց մեռածների թագավորությունում: