Некогда фараоном в Египте был добрый бог по имени Осирис. На смуглом лице сверкали большие, тёмные глаза, а волосы были блестящими и чёрными, как плодородная земля. Осирис научил людей выращивать
зерно и виноград, печь хлеб. Младший брат Осириса был бог пустыни и песчаных бурь. Звали его Сет. У него были маленькие, злые глаза, рыжие волосы, которые напоминали пески пустыни. Он очень
завидовал Осирису и решил погубить его. Однажды Сет явился во дворец на пир. Его слуги принесли большой, роскошный деревянный гроб. «Этот гроб достанется тому, кому он придётся впору,» - сказал
Сет. Гостей не удивил подарок. Египтяне заранее готовились к загробной жизни. Один за другим гости ложились в гроб, но он был слишком велик для них. Наконец настала очередь Осириса. Едва он лёг в
деревянный ящик, Слуги Сета захлопнули крышку. Они подняли гроб с телом Осириса, принесли его наберег Нила и бросили в воду. Горько плакала верная жена Осириса – богиня Исида. Пряталась она от
Сета в густых зарослях на берегу Нила и нянчила там младенца Гора – маленького сына Осириса. Вырос бог Гор и отомстил коварному Сету за смерть отца. Вступил с ним в единоборство и победил бога
пустыни. Долго разыскивала Исида тело мужа. Найдя, вдохнула в него жизнь. Бог Осирис воскрес, но не захотел остаться на земле. Он передал власть над людьми сыну Гору, а сам стал править в царстве
мёртвых.
Մի ժամանակ Օսիրիս անունով մի բարի աստված Եգիպտոսի փարավոնն էր: Թուխ դեմքիվրա փայլում էին մուգ, խոշոր աչքերը, իսկ մազերը սև ու փայլուն էին, ինչպես պարարտհողը: Օսիրիսը մարդկանց սովորեցրեց աճեցնել ցորեն և խաղող, թխել հաց:
Օսիրիսի կրտսեր եղբայրը անապատի և ավազային փոթորիկների աստվածն էր: Նրա անունըՍեթ էր: Նա ուներ փոքր, չար աչքեր, շիկահեր մազեր, որոնք հիշեցնում էին անապատիավազը: Նա շատ էր նախանձում Օսիրիսին և որոշում է ոչնչացնել նրան: ՄԻ անգամ Սեթըեկավ պալատ խնջույքի: Նրա ծառաներեը բերեցին մի մեծ շքեղ դագաղ.<<այս դագաղը նրահամար է, ում չափերով հարմար կլինի>>
,- ասաց Սեթը:
Հյորերին չզարմացրեց նվերը: Եգիպտացիները նախորոք էին պատրաստվում հանդերձյալկյանքին: Մեկը մյուսի ետևից հյուրերը պարկում էին դագաղի մեջ, բայց այն շատ մեծ էրնրանց համար: Վերջապես հասավ Օսիրիսի հերթը: Նա դեռ նոր էր հասցրել պարկել փայտեարկղի մեջ, Սեթի ծառաները փակեցին այն: Նրանք բարձրացրեցին Օսիրիսի մարմնովդագաղը բերեցին Նիլ գետի ափը և գցեցին ջուրը: Օսիրիսի կինը` Աստվածուհի Իսիդանաղիողորմ լալիս էր:
Աստվածուհին Սեթից թաքնվում էր խիտ ցանքերում և մեցացնում էր իր փոքրիկ Գոռին`Օսիրիսի փոքրիկ որդուն: Մեծացավ Գոռ աստվածը և վրեժխնդիր եղավ իր հոր մահվանհամար վայրաք Սեթից: Նա նրա հետ կռվի մեջ մտավ և հաղթեց անապատի աստծուն:Իսիդան շատ էր երկար էր փնտրում ամուսնու մարմինը: Հենց որ գտավ կյանք տվեց նրան:Օսիրիսը հարություն առավ, բայց չցանկացավ մնալ երկրի վրա: Նա Գոռին տվեց մարդկանցկառավարելու իշխանությունը, իսկ ինքը թագավորեց մեռածների թագավորությունում: